nie ma

  

w niespójnym fragmencie całości
cicho wybuchła bomba
potrzaskała konstrukcje ukryte
pod betonowym płaszczem
dym powoli się skroplił
znalazł zaszklone szczeliny
przykryte miękkimi zasłonami

nikt nie słyszał
jak głośno toczyły walkę
wszystkie ziemskie uczucia
nikt nie widział
jak przyszłość machała
powtarzającymi się akordami
nikt nie poczuł
jak zimny jest dotyk
najszczerszych słów.

tapczan

 Odkąd pamiętam nienawidziłam tej żółtej, otępiającej zmysły poświaty. Niewygodnego tapczanu, słowa które już dawno powinno wylecieć ze słownika tej wnęki. Na betonowym niebie zaistniała niewidzialna czarna dziura, nieznanego pochodzenia. Lubiła stołować się w mojej obecności, zajadała się ambitniejszymi myślami wypływającymi z mojej głowy. Siedziałam tak sobie na tym tapczanie, podrzucałam do góry małe, zmyślone okruszki. Dokarmianie udomowionego gołębia stało się nawykiem, a ja od lat łudzę się, że jest to ptak-bulimik, i pewnego dnia odda mi każdą skradzioną cząstkę mnie. Staję się powoli przedwojennym niewypałem, a jedną z moich ulubionych płyt jest 'The great destroyer'.