Odpowiedź nie będzie jednoznaczna, tak naprawdę na codzień zajmuję się niespójnością. Nie daj się zwieść moją pewnością siebie, nie słuchaj moich niereformowalnych poglądów. Nie dyskutuj, nieważne co mówię wczoraj, dzisiaj i jutro, ja zawsze mam rację. Rację na chwilę obecną, wtłoczoną do mojej głowy, wyrytą na skórze. Jesteście jednolici, wszyscy. Biegniecie do przodu, do tyłu, stoicie w miejscu - ruchem jednostajnym. Wszystko co czarne, jest dla was czarne; pominiecie tysiące odcieni, nie zauważycie jaskrawości tej żywej, tętniącej barwy.
Wczoraj z głową w chmurach, planem w ręce i uśmiechem nie wierzyłam, że dziś wyląduję z poharatanym sercem i naruszoną konstrukcją.
Sercem? Wiecznie pusty organ, za to grzmiący echem zbyt wielu zbyt szybko wypowiedzianych imion. Mój prywatny cichy zabójca. Zmiennocieplny; zależnie od sytuacji. Rozedrga ciało, pozwoli mu działać, za chwilę zaklnie go w bezruchu.
Maksymalny poziom komplikacji to podobno intrygująca sprawa. Rozbierz mnie na części pierwsze, pobaw się trochę, by później udławić się jednym zatrutym kawałkiem.
Degustacja trwa; egzotyczne smaki znajdują swoich amatorów. Są nowe, pełne, nieznane podniebieniu, wyraziste. Za to są obce, nie ufa się im jak swoiskim ziemniakom z kotletem i surówką.
Wszystkie imiona i tak zleją się w jedno, niemające kompletnie sensu słowo. Mogłabym wykrzyczeć je z pamięci ot tak; krzykiem beznamiętnym, jak nagłówki brukowców. Brakuje tej synestezji, by każde słowo brzmiało nie tylko w uszach, a w każdej komórce ciała. Tak powstają warzywa, emocjonalne głazy; przystosowane do sytuacji.
Ale pewnego dnia przejdę przez miasto ranem, w lekkiej mgle, czując zapach świeżego, niezmarnowanego jeszcze dnia, a niebo da mi oddczuć, że jestem na równi z nim; i tak pokonam całe zło i szarość; i nie uwierzę że na tym świecie nie warto mieć cienkiej, wrażliwej skóry. Ludzie, brzydcy jak spękane pięty, może nie poczują, jak wdepną w zardzewiały gwóźdź, ale nie drgną też od dotyku delikatnego piórka, nie poczują chwili przepływającej przez palce, skóra nie zapstrzy się gęsio na dźwięk gitarowych akordów.
I może wcale nikt nie wspomni, może dopisze do tej samej listy z pospolitymi klonami; nie każę być doceniona, nie muszę wpasować się w każdy system wartości; chcę po prostu zrozumieć, że to o czym myślę oparta o szybę, jadąc anonimowo zatłoczonym tramwajem, tak naprawdę jest na wyciągnięcie dłoni, mogę to musnąć palcem, poczuć, zachcieć i spełnić.
Żyć. i czuć. i trwać.
dłużej, niż piosenka usłyszana w taksówce
mocniej, niż schlałeś się przedwczoraj
piękniej, niż dziewczyna na drukowanym obrazku
intensywniej, niż myśli na haju
szybciej, niż akcja na ostatnim meczu
jak nic, co dotychczas.
