cholera

to mnie w końcu zabije

tłumiony krzyk niemy wyk

trzy kroki w przód dziesięć w tył

nie o taki postęp mi chodziło

hej stagnacjo

pieprzona dziwko, która każe mi bezczynnie

patrzeć w tę ścianę bez zrozumienia

pewnego dnia runiesz

a twoje zatrute cegły 
rozpieprzą cały ten smutny świat
bez słońca i bez nadziei 

i w końcu poczuję klarowność

przejrzystość racjonalności 

realizm w ciszy sumienia

bezdźwięczny żal bezimienne zarzuty

stan nieważkości, bez obciążenia

czegoś, co tak naprawdę nie istnieje

urojenie; zmora milionów

co dociera do nas dopiero w momencie

gdy ktoś po prostu zniknie.

jeden z nas.